کابوس (از: علی محمد محمدی)

آسمان ابریست اما میل باریدن ندارد

ماه نیز امشب – خلاف دیشبش – دیدن ندارد  

***

باغ من !امشب چه رفته بر تمشک سرخ لبهات

مثل شبهای گذشته دیدن و چیدن ندارد  

*** 

یا همین مویت که عطر هرشبش تا ماه می رفت

امشب اما – رفته در خویش است و – بوئیدن ندارد  

***

چشمهایت هم که روزی از شراب آکنده بودند

حال هر یک: خمره ای خالی که نوشیدن ندارد 

*** 

دستهای اطلسی گونت چرا نیلوفرانه

بر در و دیوارم امشب نای پیچیدن ندارد؟ 

*** 

آبشار گیسوانت نیز چندی می شود که

بر کویر شانه هایم میل پاشیدن ندارد 

*** 

ماه من ! حرفی بزن ، حاشا مکن ، از روت پیداست

یک ستاره در شب چشمت درخشیدن ندارد  

***

با که می گفتم خدایا جز همین سایه کسی نیست

پس خیالاتی شدم من ، سایه پرسیدن ندارد  

***

باز هم چشم من و کابوس و رویا و توهم

باز این بیچاره امشب قصد خوابیدن ندارد