خیال لبریز بهار

دیریست که پا مال عذابم زین آتش افتاده به جانم

شاید به همین درد بمیرم مگذاردراندوه بمانم

چشمان تو آرامش دریاست باران خدا بر سر دنیاست

زان آبی آرام همیشه یک کاسه تماشا بچشانم

وقتی که تو از راه بیایی لبریز بهار است خیالم

وانگاه همه شعر و ترا نه ست هر واژه که آید به زبانم

ای روح زلا لینه تر از آب در قحط فرا گیر صداقت

بازآو نسیمانه تر از پیش از چنگ عذابم برهانم

بازآو نظر بازی خود را بر باور نظاره من ریز

تا در چمن چشم تو ای دوست صد گله تما شا بچرانم !

امروز در این موسم دلگیر تو روح غزلریز بهاری

در من که پر از خواهش خشکم در من که زمینگیر خزانم

کی ابر لج آلود جدایی پس میرود از راه نگاهم

تا با توام ای ماه همیشه صدها غزل از شوق بخوانم

آه ای یله بر خواب و خیالم اندوه مرا کشت فرود آی

تا بانگ برآرم که من امروز خوشبخت ترین مرد جهانم
*******