بهارآمدنت

به شوق آنکه دوباره به سویم رو بنمایی

گرفته دامن در را – دلم – که کی تو بیایی 

.

هزار سال پیاپی فدای لحظه سبزی

که با توام به سرآید خزان تلخ جدایی 

.

چه می شود گل سرخم به یک سلام صمیمی

بهارآمدنت را غزل غزل بسرایی 

.

نشسته حزن غریبی به روی صحن اتا قم

بدست قهقه ها یت مگر تواش بزدایی 

.

در این هزاره بی عشق در این سکوت غم اند ود

تو مثل چشمه شوقی تو مثل خواب خدایی 

..

تمام دغدغه ها را به دست باد سپارم

اگر به مژده بگوید از این مسیر می آیی 

.

و پلک پنجره را رو به آفتاب ببندم

دری اگر زنگاهت به روی من بگشایی

شب ششم فروردین بود که مهرداد رو دیدم.. بازم مثل همیشه یه عالمه حرفهای قشنگو شروع کرد و هنوز تموم نشده بود که یا گوشیش زنگ میزد یا کسی صداش میکرد و یا... بهرحال قرار شد که تا قبل از چهاردهم که برمیگرده ببینمش و راجع به دفتر جدید و شعرهای تازه اش و پاسخ به نظراتی که بعضی دوستان واسه خودش گذاشته بودن و من جواب ندادم و کلی حرفای دیگه صحبت کنیم..اما بازم..! البته دیگه عادت کردیم و اگه غیر از این بود تعجب داشت..!! در این فاصله دوست عزیز و عموی مهربانم علی محمد محمدی زحمت کشیدن و با چندتا عکس ازخاطرات سبز و اردیبهشتی کنگره شعر غرب کشور گره گشودند که چند سال پیش در ایوان غرب برگزار شد.