شعرها و نامه های مهرداد محمدی
شعر، نامه و دست نوشته
شعرها و نامه های مهرداد محمدی
شعر، نامه و دست نوشته
نا شعر
هلیا را خواندی ؟!
دیدی من چقدر
بعضی وقت ها “ نادر ” می شوم
دیدی تو چقدر
خودت نیستی
بعضی وقت ها
هی همدیگر را دست کم می گیریم
مادر می گفت :
سنّم بالا بود که تو دنیا آمدی
همین است که شاعر شدی!
البته منظورش چیزی شبیه عقب مانده بود !
یا دیوانه ای که شعر های “ حافظ “ را
مثل آوازهای “ خالقی “
می خواند و گریه می کند
و نمی رود کاری دست و پا کند
اصلاً نرفت کارمند بانک شود
تا پول های مردم را
شماره کند و قیافه بگیرد
[-]
یادت هست؟
“ لورکا “ را بلند بلند می خواندیم :
“ همه ی ما از جنس یک اندوه
از شکل یک ابر
زاده می شویم “
[]
حالا چه فرقی می کند
که من چه کاره ی مملکت باشم
همه اش می گفت :
تو اگر شاعر نبودی
برای خودت چیزی می شدی
مادر ، رویش نشد بگوید:
تو اگر عاشق نبودی …
[]
هیچ فکر کرده ای
چه کاری
نان و آب دارتر از اینکه
مراقب بال پروانه ها باشم !
مراقب تو باشم که سرما نخوری
و هی درد و بلایت را
به جان مرده هایمان بیندازم
شغل ، از این بالاتر
که حواسم به تو باشد
توی برف ها سُر نخوری
که مواظب ضبط صوت باشم
بیدارت نکند
چه می گفتم
کجای این ها شعر بود اصلاً !
پا به پای مادر
به شهر می رفتیم
من پا به پای مادر
که راه می رفت می دویدم
و هی به “ علی “ غبطه می خوردم
که می توانست به تنهایی
و جلو تر از ما راه برود
چرا فکر می کردم
توپ ها و دوچرخه ها و شلوارهای زیب دار
ژاکت های یقه هفت ، کفش های چرمی
و کلّی چیزهای عجیب و غریب دیگر
مال من اند ؟
و هی التماس های مرا
مادر ، بی جواب می گذاشت
آخر مگر چقدر همراهش بود
اصلاً پول آن همه آرزو چقدر می شد ؟
[] []
به شهر می رویم
مادر ، به زور پابه پای من
راه می رود
امّا دیگر التماس نمی کنم
دیگر هیچ دوچرخه ای
باعث نمی شود از او جا بمانم
تا دنبال من
همه ی پیاده رو را بگردد
دیگر آرزوی من
در هیچ مغازه ای پیدا نمی شود
آرزوی من فروشی نیست
حتی همه ی پول های مادر
نمی تواند آن را بخرد
[]
به شهر خواهیم رفت
و می دانم
دست خالی
به خانه بر می گردیم...
چگونه بی تو نگیرد دلم!
یک سال می شود که نبوسیده ام تو را
یک سال می شود پُرم از بغض تو ولی
فــــرصت نداده اند و نبـــاریده ام تو را
[]
سارا چگونه بی تو نگیرد دلم که من
طـــاقت ندارم از تو جـــدایم کنند باز
آنها که خیر ما دو نفر را نخواستند
تنــها در این خرابه رهــایم کنند باز
[]
گفتم بترس از غم آینده ای که من
جایی در آن زمانه ندارم کنار تـو
حالا رسیده نوبت آن روزهــــــای تلخ
“نفرین به روزگار من و روزگار تو”
[]
امکان ندارد از تو جدایی کنم نترس !
این را تو گفتی و به خـــدا باورم نشد
اما نخــواستم که به رویت بیاورم
یعنی نشد به جان تو و مادرم نشد
[]
فرصت نشد درست بگویم که شهر ما
محــــروم مانده و پدرت پا نمی دهد !
هرچند هم بگویم و خــــواهش کنم از او
راضی نمی شود ، نه ، شما را نمی دهد
[]
فرصت نشد چگونه بگویم چگونه آه
ما بی جهت به پای خدا می گذاشتیم
هی خـــواستم بگویم و اما نشد که ما
بی خود قرار روز عروسی گذاشتیم
[]
عــیبی ندارد اینـــکه فقـــط مــــا نبوده ایم
هر چه دلت بخواهد از این دست رفته اند
من ، عاشـــق تو هستم و تو همـــچنان بمـــــان
من گریه می کنم تو ولی… ها… بگو… بخند
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سلام...
سال نو مبارک
امیدوارم سبزی بهار در رگ لحظه هایتان شادی بدمد و طراوت..
و آنقدر خوشی که حتی وقت برای اینجا آمدن هم نداشته باشید!
مهرداد
بعد چند ماه تاخیر برای یک شب نشینی زمستانی بالاخره اومد و تونست خودشو به عصر
شعر اسفند ماه ایوان برسونه! البته باز با 17 روز تاخیر دیگه... یعنی همین
چند روز پیش چشم و گوشمان را منور و مزین نمودند.. و چه قولها که نگرفتم ازش.. اما..!!
شما هم مثل من سخت نگیرین!
عمو علی هم که ظاهرا به اشتباه تبریک عید امسال رو برایم در کامنتی در پست "هفت سین" که واسه پارسال میشد گذاشتن!! خدا بخیر کند امسال را... بدقولمان نکنند خوب است!
بهر حال هرچی از مهرداد عیدی بگیرم را میگذارم همین جا.. نوشته ای، صدایی و یا شعری از دفتر جدیدش را...
دیگه دستم نمیره بیشتر بنویسم!!
بهار
ای بهار،
ای رفیق سالهای دور
ای عزیز خانه های سوت و کور
باز، آمدی؟
خبر، چه داری از خدا؟؟
از بسیط آنهمه بساط روبرا؟
بیا...بیا...
عزیز روزهای دید و بازدید
امید شاخه های پیر و نا امید
بیا که چند روز هم شده
از طلوع باغهای روشنت
ز یادمان رود
غروب تلخ آنهمه سهی صنوبر به خاک رفته را...
بیا خوش آمدی
بهار بی سرود داغدیده ها...
بیـــا،
خــوش آمــدی