شعرها و نامه های مهرداد محمدی

شعرها و نامه های مهرداد محمدی

شعر، نامه و دست نوشته
شعرها و نامه های مهرداد محمدی

شعرها و نامه های مهرداد محمدی

شعر، نامه و دست نوشته

چشم به راه

چـشم در راه تو دارم برگرد

رفـته از دست قرارم برگرد


گل من! بی تو در این تهمتگاه

زخــمی خنـجر خـارم برگرد


مــــاه بـی واهـمه ی زنـدانی

پـای بـست شـب تارم برگرد


تا بر این گونه ی آزرده ام آه

شرشرِ اشــک نبـارم برگرد


کاش می شد که نگاهم را باز

دست چـشـمت بسپارم برگرد


غزلی از سال 73

شبی که رفتی

شبی سرد از شبان تلخ تر از شوکران رفتی
شبی که گریه سر می داد با من آسمان رفتی

اتاق از هُرم جان بخش نفس های تو خالی شد
و من جا ماندم و این خانه ی خالی ، کز آن رفتی

پس از تو آفتاب از کوچه های ذهن من کوچید
زمستان در زمستان شد شبی که با خزان رفتی

کجا ؟ پیش که ، این بغض فروبسته رها سازم
کجا ؟ ای شانه های مهربان تو ، امان رفتی

هلا ای عشق ، ای یارای بودن ای تمام من
چگونه از کنارِ ماندنِ این ناتوان رفتی

چگونه سر کنم با این شب تاریک بی روزن
چرا ای چشم هایت چلچراغ خانه مان رفتی

کدامین جاده آیا ردّی از راه تو خواهد داد
که این سان ناگهان و بی دلیل و بی نشان رفتی ؟






با منی هنوز


نزدیک تر به من ز منی دورتر اگـــــر
نزدیک تر ز تو به تو مهجــورتر اگــر

حتی زمـــــانه بیش از این هم بخواهدم
محو جمــال چشـــم توام ، کــورتر اگر 

اینجا پر از چراغ شود شب که بگذرند
حتی دو چشم مست تو مستــــورتر اگر

زخـم عزیز غربت تو بهتر از دواست
گــیرم عمــیق و کهنه و ناســورتر اگر

شب ، فرصت تداعی زلف دراز توست
خوش تر که پر تلاطم و دیجورتر اگــر

بگـــذار تا به نام جنــــون باز هـــم شوم
رسوا، چنان کنون نه، که مشهورتر اگر

آمــــاده ی پذیرش مرگـــــم هنوز هــــم
بر اوج دار عشـق تو منصــورتر اگـــر

تو ، یار غار من شده ای ، با منی هنوز

سنگین تر از همــیشه و مغـرورتر اگــر






** یکی از دوستان به اسم مصطفی در کامنتی خصوصی شرح حالی از مادر نازنینشان را برایم نوشته اند از همه شما دوستان عزیزم خواهش دارم در این شبها برایشان دعا بفرمائید که انشالله بی نصیب نگردند…

چگونه بی تو نگیرد دلم!

ســـارا چگونه بی تو نگیرد دلم که من
یک سال می شود که نبوسیده ام تو را

یک سال می شود پُرم از بغض تو ولی
فــــرصت نداده اند و نبـــاریده ام تو را

[]

سارا چگونه بی تو نگیرد دلم که من
طـــاقت ندارم از تو جـــدایم کنند باز

آنها که خیر ما دو نفر را نخواستند
تنــها در این خرابه رهــایم کنند باز

[]


گفتم بترس از غم آینده ای که من

جایی در آن زمانه ندارم کنار تـو

حالا رسیده نوبت آن روزهــــــای تلخ
“نفرین به روزگار من و روزگار تو”

[]

امکان ندارد از تو جدایی کنم نترس !
این را تو گفتی و به خـــدا باورم نشد

اما نخــواستم که به رویت بیاورم
یعنی نشد به جان تو و مادرم نشد

[]

فرصت نشد درست بگویم که شهر ما
محــــروم مانده و پدرت پا نمی دهد !

هرچند هم بگویم و خــــواهش کنم از او
راضی نمی شود ، نه ، شما را نمی دهد

[]

فرصت نشد چگونه بگویم چگونه آه
ما بی جهت به پای خدا می گذاشتیم

هی خـــواستم بگویم و اما نشد که ما
بی خود قرار روز عروسی گذاشتیم

[]
عــیبی ندارد اینـــکه فقـــط مــــا نبوده ایم
هر چه دلت بخواهد از این دست رفته اند

من ، عاشـــق تو هستم و تو همـــچنان بمـــــان
من گریه می کنم تو ولی… ها… بگو… بخند


ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


سلام...

سال نو مبارک

امیدوارم سبزی بهار در رگ لحظه هایتان شادی بدمد و طراوت..

و آنقدر خوشی که حتی وقت برای اینجا آمدن هم نداشته باشید!

 

مهرداد بعد چند ماه تاخیر برای یک شب نشینی زمستانی بالاخره اومد و تونست خودشو به عصر شعر اسفند ماه ایوان برسونه! البته باز با 17 روز تاخیر دیگه...  یعنی همین چند روز پیش چشم و گوشمان را منور و مزین نمودند.. و چه قولها که نگرفتم ازش.. اما..!! شما هم مثل من سخت نگیرین!

عمو علی هم که ظاهرا به اشتباه تبریک عید امسال رو برایم در کامنتی در پست "هفت سین" که واسه پارسال میشد گذاشتن!!   خدا بخیر کند امسال را... بدقولمان نکنند خوب است!

 بهر حال هرچی از مهرداد عیدی بگیرم را میگذارم همین جا.. نوشته ای، صدایی و یا شعری از دفتر جدیدش را...

 

 

دیگه دستم نمیره بیشتر بنویسم!!

خواب خدا

به شـــــــوق آن کـــه به ســویم دوباره رو بنـــــــمایی 

گرفــته دامـــــن در را  - دلم -  که کی تــو بیـــایی 

 

هــــزار سـال پیاپی فــــــدای ساعت ســــــبزی 

کـه با توام به سر آید خــــــزان تلـــخ جــــدایی 

 

چه می شــود گل سرخـم به یک ســـلام صمیمی 

بهـــــــار آمــــدنت  را غــزل غــزل بســــرایی 

  

نشـــسته حزن غریبـــی به روی صـــــحن اتاقم 

به دســت قهــــقه هــایـت، مــگر تــواش بزٌدایی 

 

در این هزاره ی بی عشق، در این سکوت غم اندود 

تو مـثل چشــمه ی شـوقی، تو مـثل خــواب خـدایی 

 

تمــــــــام دغــــدغــه ها را به دست باد ســــپارم 

اگـــــر به مـــژده بگـــوید از این مســیر می آیی 

 

و پلـــــک پنــــــــجره را رو به آفـــــــتاب ببـندم 

دری اگـــــر زنـــــگاهت به روی من بـــــگشایی 

*************************************** 

 امشب از اون شبهای استثناییه.. خونه علی هستیم و مهرداد هم اومده.. پایین پیش مامانشه! قرارمون ساعت یازده همین جاس!  البته با تاخیر مجاز 24 ساعت.. تازه اگه یادش نره و قرار دیگه ای نداشته باشه و بلیطش جلو نیافته و...    اما نه!  بد به دلتون راه ندین  چون میاد.. یعنی من سمجم و  میارمش و تا جایی که بتونم حرفای امشب رو با چن تا عکس (اگه بذارن!!) تو یه پست میذارم. اولشم بهش میگم که ویرایش میرایش نداریم و هرچی که بگه علیه خودش بکار میره و منم که همه میدونن اهل پارتی بازی نیستم..!       دلمم کمتر از عصر گرفته به لطف... 

شب همگی بخیر___عزاداریهاتون هم قبول باشه

روا نبود تورا...

روا نبود تو را اینچنین زوال کند

اسیر پنجه یک مرد لا ابال کند

 

روا نبود که با سنگ کینه توزیهایش

تو را – پرنده کوچک – شکسته بال کند

 

روا نبود که آن بی خیال بی مقدار

حقوق عشق تو را زود پایمال کند

 

دریغ آتش سوزان عشق پاکت را

به باد سرد طمعکاری اش زغال کند

 

چگونه می شود آن نورسیده بی شوق

به روی سرو سهی قامت تو حال کند!

 

چگونه سر به بمستان سینه گرمت

نهاده صید سبدهای پرتقال کند


چگونه آه چگونه به تلخ جانی خود

زلال روح تو را غرق در ملال کند

 

خلاصه عرض کنم حیف شد بجان تو حیف!

امید عشق تو را اینچنین محال کند

سارا

شعری که هرگز نگفتم تقدیم چشمان ساراست

شعری که در حد من نیست ، شعری که همرنگ دریاست

 

سارا که از صبح تا شب کنج اتاقی نشسته

سر تکیه داده به دیوار یکریز غرق تماشاست

 

 سارا که انگار دیگر ، تصمیم کاری ندارد

 فهمیده بیهوده اما ، هر روز دلخوش به فرداست

 

فردا که برگردد اینجا مردی که سالی ست رفته

مردی که برگشتن او ، از احتمالات بی جاست

 

مردی که از روز رفتن تنها دو خط نامه داده

تنها دو خط نامه ای که هر روز در دست ساراست :

 

 

من برنمی گردم آنجا سارای اندوهگینم

مادر به من گفت : بابا ناراضی از وصلت ماست

 

مادر به من گفت : بابا راضی به بیکاری ام نیست

سارا گناه من و تو ، افکار مامان و باباست

 

من دوستت دارم اما دست خودم نیست دیگر

هر چند هم ما بخواهیم تصمیم در دست آنهاست 

 

سر تکیه داده به دیوار ، سارا و فهمیده حالا

این مشکل از روز اول راه حلش ترک دنیاست !

 

                           []

فردا همه اهل کوچه ، آخر چرا آی سارا ؟!

سارا که حرفی ندارد ، سارا که از دار بالاست   

عشق قدیمی

همیشه با توام اما همیشه دور ترینم

طلسم پیله غربت اسیر دوزخ کینم

 

سری سپرده به عشقی محال و بیهده  دارم

تو مثل ماهی و من مثل التماس زمینم

 

اسیر دوزخم آری مگر تو با گل رویت

ز را ه مهر رسانی بدان بهشت برینم

 

مرا به خواب و خیا لی چه احتیاج اگر که

توئی شبیه گذشته نشسته رو به یقینم

 

چه می شود که دمی را کنار چشم تو باشم

وزان بهار شکوفا کمی نگاه بچینم

 

شبیه شاخه تردی پرازهراس زوالم

اگر تو را – همه باران – دگر به چشم نبینم


گذشت فرصت و اما نشد که من  من تنها
برای خواندن شعری به پیش روت نشینم

چراهمیشه تورا آه تو ای نیاز مسلم
فقط ز وهم بخواهم فقط به خواب ببینم

به خاطرات تو سوگند امید تازه ندارم
به جز تو عشق قدیمی به جز تو....

وقتی تو نباشی

ای با تو شبم روشن در ظلمت تنهایی

بودن همه با تو سخت سکرآور و رویایی

 

ای با تو زمستانها آذین شده با اطلس

وی باد خزان حتی سر سبز و تماشایی

 

تعبیر نگاه توست گلریسه ابریشم

معنا ز تو می گیرد گلواژه زیبایی

 

در دست تو فروردین مشغول گل افشانی

در چشم توآیینه سرگرم خود آرایی

 

باران زتو می پرسد هنگامه باریدن

گلها ز تو می گیرند فرمان شکوفایی

 

ازخانه برون آ باز تا ماه بپوشانی

عطری بفشان در شب زان چتر چلیپا یی

 

وقتی تو نباشی آه روزان همه تکراری

وقتی تو نباشی وای شبها همه یلدایی

 

سهمم زنبود نت چیست ای دلهره د یرین

جز لحظه شماری ها جز زجر شکیبایی

 

فالی زده ام امشب بی تابی  " حافظ" را

(( دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی))

بهارآمدنت

به شوق آنکه دوباره به سویم رو بنمایی

گرفته دامن در را – دلم – که کی تو بیایی 

.

هزار سال پیاپی فدای لحظه سبزی

که با توام به سرآید خزان تلخ جدایی 

.

چه می شود گل سرخم به یک سلام صمیمی

بهارآمدنت را غزل غزل بسرایی 

.

نشسته حزن غریبی به روی صحن اتا قم

بدست قهقه ها یت مگر تواش بزدایی 

.

در این هزاره بی عشق در این سکوت غم اند ود

تو مثل چشمه شوقی تو مثل خواب خدایی 

..

تمام دغدغه ها را به دست باد سپارم

اگر به مژده بگوید از این مسیر می آیی 

.

و پلک پنجره را رو به آفتاب ببندم

دری اگر زنگاهت به روی من بگشایی

  

شب ششم فروردین بود که مهرداد رو دیدم.. بازم مثل همیشه یه عالمه حرفهای قشنگو شروع کرد و هنوز تموم نشده بود که یا گوشیش زنگ میزد یا کسی صداش میکرد و یا... بهرحال قرار شد که تا قبل از چهاردهم که برمیگرده ببینمش و راجع به دفتر جدید و شعرهای تازه اش و پاسخ به نظراتی که بعضی دوستان واسه خودش گذاشته بودن و من جواب ندادم و کلی حرفای دیگه صحبت کنیم..اما بازم..! البته دیگه عادت کردیم و اگه غیر از این بود تعجب داشت..!! در این فاصله دوست عزیز و عموی مهربانم علی محمد محمدی زحمت کشیدن و با چندتا عکس ازخاطرات سبز و اردیبهشتی کنگره شعر غرب کشور گره گشودند که چند سال پیش در ایوان غرب برگزار شد.

هفت سین

هر هفت سین عــید من امسال نام توست

یعنی سکوت خانه پر از ، ازدحام توست

 

همـراه با هــجوم بهـــــار از چهـار ســو

جانم پُر از طنین طربــــناک گــام توست

 

تنها نه من، که جمله ی اشیاء خانه مثل من

بـی تاب و بــی قرارِ جواب ســــلام توست

 

تا کبک مـــــــهربانش از این راه ، کی رسد

این دشت ، کشته مرده ی روز خرام توست

 

تن را به دست خواب و خماری نمی دهد

این مستِ جاودانه که مدیون جــام توست

 

بی شام و بی چراغ اگر مرده ، باز هم

چشم انتــــظار طلعت ماه تمام توست

 

سر می شود هر آینه ســارا  بدون تو

سالی که هفت سین بهارش به نام توست


باور کنین قبلا که از مامانبزرگا می شنیدم عمر مثل یه چشم به هم زدن میگذره باورم نمیشد و اصلا اینو نمیفهمیدم! آره اینا همین دونه دونه سالهای عمر مون هستن که میگذرن و ما خوشحال از رسیدن عید..!

اما من از اینکه یه سال دیگه هم گذشت خوشحالم..

که دوستای خوبی مثل شماها پیدا کردم و گاه دلتنگی و دلخوشیهایم را به این فضای ناملموس نت کشیدم ...

که تونستم دوستان عزیزی که واسم از همه چی گرانبهاترن رو حفظ کنم.. و بیشتر به عمق محبت و لطفشون در حال خودم پی ببرم..

و خدا رو شکر میکنم که این سال همش خاطره خوب بود.. و همه دوستام، -دوستای بی شیله پیله عزیزم- رو از همین جا میبوسم..

هر روزتون بهاری.. زندگیتون پر از عشق و امید..

نوزوزتون پیروز.. ســـالـــ نو مبــارکـــــ..

بعد سالهــا

هنوز بعد سالها براه تو نشسته ام
اگر چه سخت مضطرب اگر چه سخت خسته ام  

 

دوباره پیش پای تو جوانه می کند دلم
اگر چه مثل شاخه ای پریش و دل شکسته ام  

 

ببین که چشم گریه ام به کوچه خیره مانده است
ببین که بجز نگاه تو به هیچ کس دل نبسته ام  

 

بهار خنده می رسد اگر تو سر رسی ز راه
که خاک راه خانه را بدست گریه شسته ام  

 

اگر چه پیش مردمان به طعنه خو گرفته ام
اگر چه در حصارشان اسیر دست بسته ام  

 

هنوز هم غم تو را دلم بهانه می کند
بیا که هنوز هم براه تو نشسته ام

نامه بهار

شکست با رسیدنت پشت انتظار

رسید با نگاه تو نامه بهار  

***

چه بی سرود می گذشت از کنار من

بدون تو قطار بی روح روزگار  

***

بپرس از غزل غزل شعرهای من

چه می کشیده بی تو این روح طعنه بار  

***

نه پای رفتنم به بازار کینه ها

نه تاب ماندنم دراندوه انتظار  

***

قسم به لحظه لحظه دوری ات نبود

جز اشک و آه، کار این چشم بی قرار 

*** 

خلاصه مهربان بیا باز بی دریغ

شبانه آفتاب را رو به من گذار 

 ***

خیال لبریز بهار

دیریست که پا مال عذابم زین آتش افتاده به جانم

شاید به همین درد بمیرم مگذاردراندوه بمانم

 

چشمان تو آرامش دریاست باران خدا بر سر دنیاست

زان آبی آرام همیشه یک کاسه تماشا بچشانم

 

وقتی که تو از راه بیایی لبریز بهار است خیالم

وانگاه همه شعر و ترا نه ست هر واژه که آید به زبانم

 

ای روح زلا لینه تر از آب در قحط فرا گیر صداقت

بازآو نسیمانه تر از پیش از چنگ عذابم برهانم

 

بازآو نظر بازی خود را بر باور نظاره من ریز

تا در چمن چشم تو ای دوست صد گله تما شا بچرانم !

 

امروز در این موسم دلگیر تو روح غزلریز بهاری

در من که پر از خواهش خشکم در من که زمینگیر خزانم

 

کی ابر لج آلود جدایی پس میرود از راه نگاهم

تا با توام ای ماه همیشه صدها غزل از شوق بخوانم

 

آه ای یله بر خواب و خیالم اندوه مرا کشت فرود آی

تا بانگ برآرم که من امروز خوشبخت ترین مرد جهانم
*******

ای از جنس من

مثل صبح روستا پاک و صاف و روشنی

مثل بطن باغها از بهار خرمنی 

 

دستها ی کو چکت ساقه های اطلسی 

آفتاب و چشم تو خواهران ناتنی

  

پشت پلکهای من شوق موج می زند 

تا نگاه می کنی تا که حرف می زنی 

 

در کتاب شرم توست سا لها و سا لها

گیسوان ساده ات قصه ای نگفتنی 

 

پیش چشم حیرتم تا که راه می روی  

با تمام سادگیت جور دیگری زنی! 

  

آه ای زجنس من ای پر از شعور عشق 

در کنار اینهمه قلبهای آهنی

 

باز مثل پیشتر در چکامه ای بخوان

تا همیشه عا شقی تا همیشه با منی

  

حق چشمهای توست شاه بیتی اینچنین:

مصرعی ز "منزوی " مصرعی ز "بهمنی"!

چرا چنین شده ای!؟

چرا چنین شده ای که جهان به کام تو نیست

و رنگ و بویی از آن عشق در کلام تو نیست

 

چرا شبیه همیشه میان خلوت ما

برای خواندن شعری طنین گام تو نیست

 

مرنج اگر نرسیدی به آرزوی دلت

تو عاشقی و به جزعشق در مرام تو نیست

 

تو را چنان که تویی مثل خویش می فهمم

که ماه خواب و خیا لت شریک شام تو نیست

 

بگو دوباره بگو از نگار و یار و بهار

که روزهای نرفته تهی زنام تو نیست

 

خمار یک غزلم من چنان که دل ببرد

شراب شعری از آن سان به جز ز جام تو نیست

 

بیا دوباره برایم زغربتت بنویس

که در صبوری و دوری مرا دوام تو نیست

 

دل به دریا زدن

دل به دریا زدنی می خواهد در نگاه تو تماشا کردن

یله بر همهمه امواجش، زندگی روی دو دریا کردن 

***** 

در دلم وسوسه ای افتاد گرچه تکرار تفاهم دور است

با غزالی که تو باشی ای دوست صحبت از عشق و مدارا کردن  

*****

بر من – این شاخه آزرده ترین – تو مگر با نفس گرمی باز

مژده روشن رویش باشی مژده سبز شکوفا کردن  

***** 

خود نه باران که تمام گلها نتوانند که چون چشمانت

لب این شاعر پائیزی را به غزلهای روان وا کردن 

*****

به ستوده آمده ام از غربت من در این ثانیه ها می پوسم

می شود بشنوم آیا از تو بازهم صحبتی از "ما" کردن  

*****

حرف انکار تو از بیم من است بیم آماج سخن گشتن باز

ورنه کی می شود  اینگونه زلال ماه را دیدن و حاشا کردن  

*****

نه گل من به خدا بیهوده است در چنین عصر عبوسی من و تو

فکر تکرار تفاهم باشیم فکر با طعنه مدارا کردن  

*****

سایه های حسد آلود غریب در کمینند که باز از سر رشک

راز این حادثه را جار زنند به خطا بینی و رسوا کردن 

_________***________ 

شاعر

باز هم به شوق عشق، شوق سبز یک نگاه

بیخودانه می رسند شعرهای گاهگاه

 

پیش لحظه های تو روی صفحه ای سپید 

حرفهای دلنشین واژه های سر براه

 

یکنفر شبیه تو طرد و خرد و خسته است 

باز هم به جرم عشق باز هم همان گناه 

 

یکنفر که آفتاب را بهانه می کند

پیش این شب لجوج این لجوج رو سیاه

  

آی همتبار من دور بیقرار من 

آنکه گفت مثل توست شاعری ست بی پناه

گل عریان

ای چشم تو چشمه شرابی

وی روح تو لا مکانی آبی

 

پیشا نی بی ریای گرمت

یکروز بلند آفتابی

 

ای پرسش بو دنم ز خود را

شبهای عزیز تو جوابی

 

وی بی تو جهان به چشم عمرم

تمثیل تهیدست حبابی

 

هر جرعه تماشای زلا لت

بر شام نگاه من شهابی

 

هر جمله گفتگوی با تو

پایان هرا س و اضطرابی

 

تعریف قشنگ مهربانی

الهام نفیس شعر نابی

 

توصیف بلند عشق من را

گیسوی سلیس تو کتابی

 

تو آن گل عریان غریبی

در اینهمه چهره نقابی

 

کی می شود آه آفتابم!

بر این شب قطبی ام بتابی

ای درنگ سالهای پیش تر

ای غرور با غهای بارور

 

صد غزل در ذهن من پوسید و مرد

ها کجایی اشتیاق شعر تر

 

این منم آماج تیغ طعنه ها

این تویی از حال و روزم بی خبر

 

وحشت پاییز می ریزد مرا

نیستی ای از بهاران سبزتر

 

باز گرد و عشق را با خود بیار

ای درنگ سالهای پیش تر

ای همیشه ماندگار

خیس غصه رفته ای ای غزال بیقرار

خیس غصه مانده ام زیر دست انتظار


آه بعد کوچ تو هیچ چیز جا نماند

جز صدای های های جز غمی بیادگار

 

باز هم بساط غم روی سفره جور شد:

عکسی از گذشته ها چشم گریه در کنار


بی خبر خزان رسید کنج خانه ایستاد 

بی حضور سبز تو ای خلاصه بهار

مانده داغ رفتنت روی گرده های من

روزهای بیشمار سالهای آزگار

 

نه نمیشود تو را دست بادها سپرد 

ای نجیب سر به زیر ای همیشه ماندگار



باز چون ستاره ای در نگاه من بتاب 

باز چون ترانه ای بر سکوت من ببار

______________________

هدیه اش همونی بود که میخواستم... "مجموعه اشعار منزوی"

یکی مثل اینو از علی امانت گرفتم، اما اینو نمیتونم باز کنم... فقط میدونم شعر شماره 200 نوشته:

به سینه می زندم سر دلی که کرده هوایت

                        دلی که کرده هوای کرشمه های صدایت

....

"دلم گرفته برایت" زبان ساده عشق است

                        سلـیس و سـاده بگـویم: دلم گرفته برایت

خداحافظ

خداحافظ ! گناه کوچک دیروز ، رنج بی شمار حال من سارا

خداحافظ گلم ، خوبم ، عزیزم … یادگار بوسه های کال من سارا

 

تو از اول برای من نبودی نه ، گناه از جانب من بود ، آری من

چرا هی بی جهت اصرارمی کردم ، ومی گفتم که قلبت مال من سارا

 

تو،زندانیِ یک اندوه خواهی شد،به جرم دوستی بامن ـ به جرم عشق

و جرم هر چه آمد بر سر دل بستن و آینده و آمال من سارا

 

 

“ تو از اول سلامت پاسخ بدرود با خود داشت ” گرچه من نفهمیدم

کز اول برگ برگش زرد بود و تلخ ، تقویم بد امسال من سارا

 

تمامش صحبت ازغربت،تمامش حرف دلتنگی ودوری وصبوری بود

هر آنچه می رسید از خواجه‌ی شیراز ، پاسخ به سؤال فال من سارا

 

نمی خواهم،نمی خواهی،توهم عین من ازپایان این افسانه می ترسی

که این سان می شود حس کرد ،ازتو،سایه ای سرخورده رادنبال من سارا

 

تو هم عین منی ، قربانی زخم زبان دیگرانی ، بیم داری باز

تو را هم می شود فهمید از آنچه که می آید بر سر احوال من سارا

خداحافظ ؟! نه،ممکن نیست، شوق با توبودن همچنان درجان من جاریست

خدا نذر قد و بالای ناز تو کند ، این پیکر بی حال من سارا

 ________________________________________

 

باغ بارآور می پرور

سلام ... 

یه ده - دوازده روزی نبودم، از همتون عذر میخوام که بی خبر رفتم و نتونستم بیام و سر بزنم.. الان دیگه دارم میام همتونو بخونم... 

 ____________________________________________________________________ 

و اینم یه شعر دیگه از مهرداد مهربان:  

***

باغ بارآور می پرور لبخند اینجاست

باید آن دل به نگاهش بسپارند اینجاست 

***

دامن از گل صدف صورتش از برفی نو

هیبت دبدبه آمیز دماوند اینجاست 

***

خفته بر مجمر افروخته لبهایش

چشم بد کور! که شهدانه اسپند اینجاست 

***

فکر رستن همه بیجاست زچنگ گیسوش

حلقه اینجا کنف اینجا گره و بند اینجاست 

***

مولوی کو که به وجد آورمش از خبری:

که فراوانی بازار لب قند اینجاست 

***

ساقدوشی بفرستید ز جنس ساقی

که می آلوده ترین مجلس پیوند اینجاست

مرد زمستانی

رو کرده به چشم تو این مرد زمستانی 

جایی مگرش بخشی زان کلبه نورانی

  

رو کرده که تا شاید با هرم تماشایت 

نظاره سردش را در خویش بپیچانی

  

رو کرده به تو آری ای مامن ناچاری 

تا جان دهی اش باری آنگونه که می دانی 

 

شب شعر سیاهش را با خواب تو می خواند 

ای غلغله خورشید در چشم تو زندانی

 

من سردم و خاموشم من شهر فراموشم 

پا تا سرم آغوشم ای خواب چراغانی

  

تو آن دم موعودی آن فرصت دیگر بار 

در من – من متروک آماده ویرانی-

  

معجونی از آدم.گل.آرامش و طوفانی 

تلفیقی از عصیان.عشق.تردیدی و ایمانی

 

آن "آنِ"  غزل آور آن جان پری پیکر 

سر حلقه خاتونان بانوی غزالائی

 

حتی ز گل نرگس تنپوش نمی شاید 

بر شوکت بالایت جز جامه عریانی 

 

ای هر چه پرنده هست با شوق نفسهایت 

در صحن دهان تو مشغول غزلخوانی 

 

وی هر چه فرشته هست  با شرم تب آلودی 

دل داده به یکدیگر در چشم تو پنهانی 

 

کی می رسد آن لحظه آن دم ، دم دور از من

تا سر رسد آری آه این حسرت طولانی

 

مانا! به خدا سوگند جز با تو نمی ماند 

این ماهی افتاده در حوض پریشانی

مهرداد

یک بودن بیمورد یک بودن بیهوده

یک آدم تکراری یک آدم آلوده

 

عمریست که بی حا صل دنبال خیا لاتست

- یک دلخوشی تازه یک دفتر فرسوده -

 

هر شب صفی از واژه در بقچه اش آماده

هر صبح بر این دفتر یک حادثه افزوده

 

صد کوچه تماشا را با پای دلش رفته

صد مرحله مردن را بی واهمه پیموده

 

آنسو تر از او اما بی دغدغه در خواب است

-یک آدم بی رویا یک آدم آسوده –

 

سهم دل این شاعر داغی و دگر . . . نه هیچ

تا  رفته چنین رفته تا بوده چنین بوده

               *************

 

دیروز عمو مهرداد اومدن....

آره دیروز وقتی داشتم نظرات تایید نشده رو نگاه می کردم دیدم عمو مهرداد عزیز تشریف آوردن و یه نظر هم به یادگار گذاشتن اینجا(پست دفتر خاطرات)...!!   درسته وبلاگ خودشه ولی خدایی ، از همه کمتر میاد ، یا بهتر بگم دومین باره میاد.. مقصر هم نیس هاااا... وقت نداره.!! بهر حال حضورشون وبلاگو گلباران کرده ....

عمو مهرداد میگن: چرا من اگر گاهی شعری از علی محمد محمدی(داداش مهرداد) گذاشتم زیرش نوشتم علی داداشه مهرداده چرا که همه منو(مهرداد) با اسم علی میشناسن و اگر طبعی و شعری وجود داره از علی و شعراش به من رسیده..!! و اگه معرفی لازم بوده می نوشتم مهرداد داداش علی هستش و از این حرفا....

منم دیروز زنگ زدم که علتو بهشون بگم ولی متاسفانه کمافی سابق سرشون شلوغ بود و منم گوشیو گذاشتم و .. .. .. علت این کارم این بوده که چون از اول اینجا رو برای عمو مهرداد و شعراش زدم و اینجا همه اول با ایشان آشنایی دارن ، مجبورم اول نام مهرداد رو بیارم بدون اینکه قصد جسارتی به علی محمد داشته باشم..

عشق...

باز هم به شوق عشق، شوق سبز یک نگاه

بیخودانه می رسند شعرهای گاهگاه 

 

پیش لحظه های تو روی صفحه ای سپید

حرفهای دلنشین واژه های سر براه 

 

یکنفر شبیه تو طرد و خرد و خسته است

باز هم به جرم عشق باز هم همان گناه 

 

یکنفر که آفتاب را بهانه می کند

پیش این شب لجوج، این لجوج رو سیاه 

 

آی همتبار من، دور بیقرار من

آنکه گفت مثل توست شاعریست بی پناه!

تو..!!

نابترین باده عالم توئی

بانی دل دادن آدم توئی 

******

برعطش روح من از راه مهر

بارش باران دمادم توئی 

******

من همه آلوده دردم عزیز

صحبت آرامش مرهم توئی 

******

عاشق نور و گل و آئینه ام

این همه را بودن با هم توئی 

******

دورترین باشی اگر بازهم

آنکه خدا کرده نشانم توئی 

******

بستر و با لین و شب آما ده اند

باز هم افسوس مرا کم توئی

با تو...

ای شوکت سبز هر بهاری از تو

باران شده خیس شرمساری از تو 

***

هر گل که در این باغچه بالا کرده!

امضای قشنگ یادگاری از تو  

***

با من همه از مهر بگو تنها مهر

جز مهر ندارم انتظاری از تو 

***

جوری همه جا ریشه دوانده یادت

هر گوشه شده شکل حصاری از تو 

***

با این همه باور نکن از من که بجویم

حتی نفسی راه فراری از تو 

***

هر روز از این خانه برون خوا هم زد

با دلخوشی قول و قراری از تو 

***

از روز ازل تو شوق هر شعر منی

این بارهم ازغم تو باری از تو 

***

می میرم و تلخ بر لبانم غزلیست

باز از تو ، تو

آری

آری

آری

از تو...

به او ...

ای من از دوری تو همدم دیوار شده

برشبم خاطره زلف تو آوار شده   

 

توشه برداشته ازغصه ناد یدنت آه

سخت از مردم این ناحیه بیزار شده  

 

نیستی تا که ببینی چه غریبانه و سرد

حرف رسوائی من گرمی بازار شده  

 

بر دل از خنده شیرین به جا مانده تو

بیستون وارترین داغ تلنبار شده 

  

روی آئینه آزرده چشمان من آه

گریه در گریه نبود تو پدیدار شده  

  

آه ای صبح دل انگیز ترین روز خدا

که من از مشرق چشمان تو بیدار شده 

  

نیستی تا که ببینی من کم حوصله ات

روزگاریست گرفتار شب تار شده

تیر ماه ۷۵

به همان قدر که چشمان تو دیدن دارد

حــرفـــهای دل من نیز شنــیدن دارد


ای هوسناک ترین سیب به بار آمده ام!

کــی دل از وسوسه ات تاب بریدن دارد


و ماه، لبخند تورا دید که شرم آلوده

پشت یک ابر سیه قصد خزیدن دارد


من امشب به تماشای تو خواهم آمد

که باز دلم سـر طعـنه شنــیدن دارد


چشم من نیز اگر دغدغه اش دیدن توست

هوس چشم تو را ســیر چشــیدن دارد


التماس سبد خــــالی دستم تـــــا کی؟!

که عبث وسوسه باطل ِ چیــــدن دارد.

ختمی و مریم

ای بافته نظاره ات از ختمی و مریم

تن شسته در آرامش سکرآور زمزم

 

ای با تورسیده به تفاهم غم و شادی

وی در تو نشسته به توافق شب و روزم

 

زیبا شدی آنگونه که پیش از تو ندیدند

حیران شده یک شهر ، از آنگونه که من هم 

 

تو ، وارث آن ثانیه ی وسوسه ریزی

من ، باقی بی صبر عطشناکی آدم

 

روزی به خدا می رسی و می روم از خویش

ای در تو شراب همه ی عمر ، فراهم

 

حافظ چو تو را داشت که چون قند غزل گفت

ــ یاری که در او ریخته شیرینی عالم ــ

هنوز...

قسم به جان تو کز جان من عزیز تری

هنوز نزد من از هر چه هست و نیست سری

--------

فقط کنار تو گل را قشنگ می فهمم

که از طراوت اردیبهشت باروری

--------

فقط کنار تو آری گاه گاه با چشمت

مرا به آبی آرام آسمان ببری

--------

رقابتی است برابر میان ماه و رخت

شبانه ها که از این تیره راه میگذری

--------

شبانه های عزیزی که رو به وهم اتاق

فرشته سان به من آرام و رام می نگری

---------- 

گمان مبر که در انبوه روزهای فراق

مرا زمن برباید نظاره دگری

--------

تو احتیاج جدا ناپذیر عمر منی

اگر چه دور ترینی اگر چه بی خبری

---------

خلاصه تر بنویسم به دوری ات سو گند

هنوز نزد من از هر چه هست و نیست سری

به خدا نه....

سر جز بر آن باغ بر و دوش گذارم؟ به خدا نه
دل جز به دو "سبز آبی" چشمت بسپارم؟ به خدا نه

حا شا کنم اندوه دلم را زتماشای تو یعنی
فکری بجز آن روح گریزان تو دارم؟ به خدا نه


تا خیس گناهم شوی آن گونه که در دامن بستر
بارانی از آتش شوم و بر تو نبا رم؟به خدا نه

"خا لی شوم از خو یش و به خا لت نرسم" ها! و همینجور
راحت سر مردن بزمینم بگذارم؟ به خدا نه

حتی اگر عمری گذرد از سر آن عهد قدیمی
من باشم و از یاد برم قول و قرارم؟ به خدا نه

مدیون نظر بازی چشم توام ار شاعرم آری
حا لا تو نباشی و ز غیرت بنگارم؟ به خدا نه

حتی برهوت از تو برای دل من باغ بهشت است
من با تو به فکر گل و باران و بهارم؟ به خدا نه

ما نا" همه گر جز تو بخواهند ببینی که جز این نیست
نه پاسخ من با همه دار و ندارم. . . به خدا نه

ای نگاهت...


ای نگاهت ز تماشای غزالان خوشتر
شهد لبهای تو از قند فریمان خوشتر

لهجه گرم گل آمیز هوس آلودت
از طربریزی موسیقی باران خوشتر


تنت آن ماه فرو هشته به آغوش زمین
هر چه بی هاله و تنهاتر و عریان خوشتر

عشوه چشم خمارین غزل آگینت
از نظر بازی خورشید زمستان خوشتر


خانه تا بیخود از عطرش بشود شب همه شب
گیسویت هر چه رها هر چه پریشان خوشتر

بر من از جام بلورین دو چشمت بچشان
زان شرابی که رسد هر چه فراوان خوشتر

غزل ناب بلندیست سرا پای تو کز
آنچه شعر است به هر دفتر و دیوان خوشتر


تو اگر گرمی این خانه نباشی به خدا
هر چه ساکت تر از این باشد و ویران خوشتر