شعرها و نامه های مهرداد محمدی
شعر، نامه و دست نوشته
شعرها و نامه های مهرداد محمدی
شعر، نامه و دست نوشته
شش کار کوتاه پیوسته
داستان فیلم
- تست گریم من تموم شد آقا خوبم؟
- خوبه، زودباش
اون بچه رو با شیشه شیرش وردارو برو.
- لوکیشن من کجاس آقا؟
- همین خیابونو تا ته بگیرو برو
ضایع نکنی دختر، بچه امانت یه زن افغانیه، گم و گور نشه ها.
- چشم آقا، دیالوگام چی؟
- تو لالی مثلأ ، فقط گاهگاهی بچه رو به گریه بنداز.
هرچقدم پول درآوردی بیار تا سهمتو بدم.
- چشم آقا
چشم آقا چشم آقا چشم آقا...
- مراقب بچه باش
داروندار ما همینه
- چشم آقا چشم!
1- مارکز 2- فوتبال
(1)
پشت به پنجره
ــ به آفتاب ــ
آخرین صندلی کلاس !
[]
ــ این روزها جدی تر باشید
مطالبی که می گویم
اصلاً این ها
خیلی برای امتحان مهم اند !
[]
استاد و بچه ها
امتحان را جدی گرفته اند
کلاس تمام می شود
و من
سه داستان کوتاه “ گارسیا ” را
تمام کرده ام
********************************
(2)
تو بگو هر بازی را ببازد
تو بگو فانوس به دست انتهای جدول باشد
گیرم هر بازی
هر چقدر شد گل به خوردش بدهند!
اصلن آن قدر ـ مثل من ـ شکست بخورد
که به دسته ی دوم...سوم ... چه می دانم
صدوبیستم سقوط کند !
تو اما شمرده شمرده و با صدای بلند بشنو :
من عاشق آتش گرفته ی دیوانه ی تیم فوتبال رئال « سارا » گوسا هستم !
اگر قرار است نباشی
صد سال سیاه
می خواهم نباشد
قلبی که در قرار آمدنت
نمی تپد
صد سال سیاه
می خواهم نبیند
چشمی که در باغ چشم هایت
قدم نمی زند
به چه درد می خورد؟
هر که باشد
هر کاره که باشد
به چه درد می خورد ؟
آدمی که مشتی قرص
همه ی زندگی اش شده است
قبلاً هم گفته ام
تنها تو یا مرگ
زندگی ام را شیرین می کنید
اگر قرار است نباشی ( زبانم لال )
خـــــلاص !
۳ کوتاه
دوباره بگو خُل شده ای !
وقتی قاب عکس تو نبود چرا
پروانه ها به خانه ی ما
نمی آمدند
ها… ؟
کوتاهی از شعر نبوده
باور کن
من از بس
قامت تو را سرودم
بلند آوازه شدم
هر گوشه ی این شهر که باشی ، باشی !
با من
همه شب قهر که باشیباشی!
می نوشمت از شوق و
به خود می بالمحالا تو بگو زهر که باشی …
باشی !دختر دارو فروش - گرگ و میش
پ.ن:
ادامه مطلب پاسخ به کامنت دوستی است که از متن اصلی جدا نوشته ام
ادامه مطلب ...اتفاق
بگذار هرچه نمی خواهند بگوئیم !
بگذار هرچه نمی خواهیم
بگویند
باران که بیاید
از دست چترها
کاری بر نمی آید
[]
ما اتفاقی هستیم
که افتاده ایم
نا شعر
هلیا را خواندی ؟!
دیدی من چقدر
بعضی وقت ها “ نادر ” می شوم
دیدی تو چقدر
خودت نیستی
بعضی وقت ها
هی همدیگر را دست کم می گیریم
مادر می گفت :
سنّم بالا بود که تو دنیا آمدی
همین است که شاعر شدی!
البته منظورش چیزی شبیه عقب مانده بود !
یا دیوانه ای که شعر های “ حافظ “ را
مثل آوازهای “ خالقی “
می خواند و گریه می کند
و نمی رود کاری دست و پا کند
اصلاً نرفت کارمند بانک شود
تا پول های مردم را
شماره کند و قیافه بگیرد
[-]
یادت هست؟
“ لورکا “ را بلند بلند می خواندیم :
“ همه ی ما از جنس یک اندوه
از شکل یک ابر
زاده می شویم “
[]
حالا چه فرقی می کند
که من چه کاره ی مملکت باشم
همه اش می گفت :
تو اگر شاعر نبودی
برای خودت چیزی می شدی
مادر ، رویش نشد بگوید:
تو اگر عاشق نبودی …
[]
هیچ فکر کرده ای
چه کاری
نان و آب دارتر از اینکه
مراقب بال پروانه ها باشم !
مراقب تو باشم که سرما نخوری
و هی درد و بلایت را
به جان مرده هایمان بیندازم
شغل ، از این بالاتر
که حواسم به تو باشد
توی برف ها سُر نخوری
که مواظب ضبط صوت باشم
بیدارت نکند
چه می گفتم
کجای این ها شعر بود اصلاً !
پا به پای مادر
به شهر می رفتیم
من پا به پای مادر
که راه می رفت می دویدم
و هی به “ علی “ غبطه می خوردم
که می توانست به تنهایی
و جلو تر از ما راه برود
چرا فکر می کردم
توپ ها و دوچرخه ها و شلوارهای زیب دار
ژاکت های یقه هفت ، کفش های چرمی
و کلّی چیزهای عجیب و غریب دیگر
مال من اند ؟
و هی التماس های مرا
مادر ، بی جواب می گذاشت
آخر مگر چقدر همراهش بود
اصلاً پول آن همه آرزو چقدر می شد ؟
[] []
به شهر می رویم
مادر ، به زور پابه پای من
راه می رود
امّا دیگر التماس نمی کنم
دیگر هیچ دوچرخه ای
باعث نمی شود از او جا بمانم
تا دنبال من
همه ی پیاده رو را بگردد
دیگر آرزوی من
در هیچ مغازه ای پیدا نمی شود
آرزوی من فروشی نیست
حتی همه ی پول های مادر
نمی تواند آن را بخرد
[]
به شهر خواهیم رفت
و می دانم
دست خالی
به خانه بر می گردیم...
بهار
ای بهار،
ای رفیق سالهای دور
ای عزیز خانه های سوت و کور
باز، آمدی؟
خبر، چه داری از خدا؟؟
از بسیط آنهمه بساط روبرا؟
بیا...بیا...
عزیز روزهای دید و بازدید
امید شاخه های پیر و نا امید
بیا که چند روز هم شده
از طلوع باغهای روشنت
ز یادمان رود
غروب تلخ آنهمه سهی صنوبر به خاک رفته را...
بیا خوش آمدی
بهار بی سرود داغدیده ها...
بیـــا،
خــوش آمــدی
1- کنار تو 2- گفت و گو
کنار تو
هر ثانیه پرنده ای است !
که سرشار عشق و آشتی
پرواز می کند
می دانی آنهمه سال که نبودی
چقدر پرنده ی ناتمام
در صحن این اتاق
مرده است ؟
ژولیده
بی حوصله
بی اعتنا به خواب
بی حرفی از ترانه و
بی میل نان و آب !
این
گفتگوی هر شب آیینه و من است
۱--سارا 2- تلفن ۳--دوری
1-
حتی از “ خــسارت ” هم
به خاطر “ ســـــار ” ی که از نام تو
در آن پر می زند
خشـــــــــنودم
****************
2-
امان از این دوره و زمانه سارا
باید بابت همه ی آن گریه های راه دور
پول پرداخت کنم
****************
3-
گناه دوری ات نیست !
من
وقتی با تو بودم نیز
دلم برایت تنگ می شد...!
دو شعر کوتاه نیمایی
۱
هربوسه نامه ایست
که ما پست می کنیم
ــ "لب" ریز عاشقانه ترین حرف ها
سلام ها
پیام هاــ
کوتاه و گرم و بی مضایقه
هر بوسه
نامه ایست.
..............................................
۲
عروس برف
در آغوش دشت ها خوابید
زمین
سفید شد از جشن ابرهای سیاه
هوا
سیاه شد از خواب برف های سفید
دوچشم گرم تو اما
چون کلبه ای
مرا به خویش دلالت کرد
بهار
در دل آن برف های سرد و سپید
مرابه خواب دعوت کرد...
انتظار شیرین
همه ندانند
من می دانم
همیشه دلیلی برای شادمانه زیستن هست
آنگونه که همیشه
بهانه ای برای گریستن هست
دوباره ، سه باره ، هزارباره
عکس قدیمی ات را نگاه می کنم
نام تو را و نامه های تو را
که جز تعارف معمولی
برای آرامش من نبوده اند
مرور می کنم
مرور می کنم
به روزگار گذشته
که با شرم تو و اشتیاق من
در قرار و سلامی تازه ، سر می شد
می اندیشم
اصلاً هزار دلیل دیگر هست
که من شادمانه
به موهبت آمدنت دل خوش کنم
حتی یک دلیل ساده نا نوشته
می تواند
بازار کسالت مرا کساد کند
[]
گیرم دورتر از این باشی
که دستم به دامن بوسه هایت نرسد
گیرم ، ساکت تر از همیشه
دقایق شب و روز را
به هم بدوزم
بسوزم
گیرم هزار سال تمام
منتظر بمانم
یعنی این ها
دلایل روشن شادمانی ما نیستند
یعنی خیال آمدنت
بهتر از فراموشی قرار آیینه ها نیست
یعنی ، نیامدنت حتی
به آمدن آدمیان دیگر نمی ارزد ؟!
که من
در اکنون بی آوازم هم
غرق خوشبختی نباشم
اشارت سبز
چگونه خیال در خیال نپیچم
وقتی گیسوان تو را به خواب میبینم
و می توان گم نشد
در دریای نا تمام
وقتی پلکهایت
رو به افق باز می شوند
ای اشارت سبز!
با رسید نت
همه آرزوهام می ریزند
و من خوشحال می میرم
***
تو سرزمینی نیستی که تصاحبت کنم
قله ای نیستی که فتح شوی
خانه ای نیستی
که سندت مال من شود
اگر نگذارند باشی
پیر شدن به پای خیالت که کاری ندارد
فرقش این است
کمتر مزاحم اوقات خدا می شوم
کمتر استخاره می کنم
اصلاً فال حافظ می خواهم چکار ؟
نه سر به سر دیوارها می گذارم
نه دل به جاده ها می سپارم
نه نمازم قضا می شود
نه دم به دقیقه
خواب از سر خودکارم می پرد
این همه امام زاده هم از دستم راحت می شوند
کار و کاسبی به چه دردم می خورد
دیگر اتاق فرمان تذکر نمی دهد :
“ آقا ! گوینده رادیو هستی مثلاً
مردم گناهی ندارند
که تو مثل مرده ها حرف می زنی
حواست کجاست ؟ ”
وسط خیابان جام جم
خانم جوانی بوق نمی زند که :
“ اینجا تهرونه نه دهات حضرتعالی”
من
همین اتاق ساکت کوچک می نشینم
یک لامپ صد وات هم کافی ست
که عکس تو را ببینم
بیش از این مگر از خدا چه می خواهم ؟
[] []
حالا فرض کن که باشی
فرض کن
تیر دعایی کارگر شد و تو آمدی
نه همسایه ها چپ چپ نگاهم می کنند
مادر آش نذری درست می کند
همه فکر می کنند
و سامان گرفته ام
خیال شان تخت می شود
که من خودم را نمی کشم
بعد می روند خانه هایشان
و خدا را شکر می کنند
[] []
چه فرق می کند ؟
خوشبختی مگر همین نیست
که من برای تو گریه کنم
شعر بگویم ، ترانه بخوانم
سردرد بگیرم
خوشبختی
مگر همین ساعات مثل هم نیست
که من منتظر نامه ای هستم
که تو پست نمی کنی !
منتظر تماسی
که نمی گیری !
خوشبختی
مگر فکر کردن به چیزهای خوب نیست
“ باغ ملی” ،“ ارامنه ”
“ نامه” ،“ عطر” ،“ شجریان ”
“ فروغ ” ، “ چای” ، “ رادیو ”
فکر کردن به اینکه
تو عروس آینه ها شده ای
به اینکه
50 سال دیگر
من نیستم و تو
خوشحالی که :
“دیدید دروغ نمی گفت ”
بگذریم
سعی نکن قانعم کنی
همین خوب است
بانوی بی ادعا
گیسو به دست باد
از الفت داس و دست می آیی
-از بلندی بی سایه بانکول –*
با نوی بی ادعا
هر روز
شکستگی ات را می شنوم
از سرود سحر
تا سو سوی ستاره ها
بی هراس هرم تابستان
تمام سپیدهایم
نذر گلونی سیاهت
-خا تون با وان خاس –**
و ترانه ی تازه ی هر چه شبنم هست
نثارغبار چهره ات
بجا ما نده از اصا لت دیروز!
* کوههای بانکول جزو رشته کوههای زاگرس میباشند که از ارتفاعات شهرستان ایوان می باشد، از مانشت تا شهرستان ایوان کشیده شده و مرز شرقی-شمالی این شهرستان می باشد.
** باوان خاس: باوان=خانواده پدری، خاس= خوب; که کلا بمعنی اصیل بودن بکار میرود
شاعر
جهان
غصه ی ما را نمی خورد
دل هیچ کوچه ای
به یاد ما تنگ نمی شود
هیچ مغازه ای
به خاطر خانه نشینی ما
بسته نمی شود
و همه ی مردم
رأس ساعت قرار همیشگی
دنبال دلخوشی های شان می روند
امّا من
به خاطر تو از کار می افتم
سراغی از کوچه نمی گیرم
به هیچ مغازه ای نمی روم
و رأس ساعت هیچ قراری
لباس نو نمی پوشم ، عطر نمی زنم
و کلی مقابل آیینه نمی ایستم
تا خانه نشین رؤیا های تو شوم
تا ثابت کنم
شاعران دروغ نمی گویند
بگذار
یکبار هم که شده
کسی از خودش مایه بگذارد
من اگر تباه تو شوم،
شاعرت بوده ام...رقص ماه
دست لجوج این ابرها
نبود اگر
جشن روشن ستاره ها را
به تماشا می ایستادم
و رقص ماهم را
چـــــــقدر
ندیدن را حوصله بسازم
وقتی هستی و
زلال مردمکهام
غلغله غبار را
تجربه می کنند
هر روز. . .چیزهای خوب
سی و سه روز می شود
عینکم شکسته
سی و سه روز می شود
خوب نمی بینم
و خوب کتاب نمی خوانم
و چیزهای خوب را
خوب نمی بینم!
سی سه روز می شود
-آ قا سلام که خرج ندارد
سری تکان بده لا اقل
سی و سه روز؟. . .نه مانا
سی و سه سال هم
چه فرق دارد
عینک هم که باشد
همیشه باید
چشمها یم را ببندم
تا تو را ببینم
خواب تو
به خـــــــــواب می روم ...
اتاق
بوی اتفاق می دهد
نگاه می کنی
و پیش چشم های روشن تو باز
ــ آن دو سبز میزبان نواز ــ
تازه می شوم
تو حرف می زنی
سکوت می کنم
تمام ، گوش می شوم
و دل به جویبار جمله های تو
ــ به آن تکلم زلال ــ
می دهم
دوباره صبح
شب قشنگ با تو بودن مرا
تباه می کند
تو می روی و آفتاب
روز روشن مرا
سیـاه می کند
شلا ق کدام باد
کوه را
به تما شا ایستا ده امو خورشید را
صبور و شرم ریز-
شلا ق کدام باد
شو ق برگ برگ کدام خنده ها را
رفیق رخوت کرد؟
و رشک کدام آسمان
پائیزان پی در پی را
قسمت آرزو های اردیبهشتی
آه بی امان بارش این همه نگاه را
اعتماد کدام چتر ایمن است
وقتی نبودت را چشمها یم اشک می کنند
و ترد نای شا نه های شو قم را
اعتنای کدام دست؟وقتی در هنگا مه تلخ تردید
گمت کردم
....
که ما ندنم را ، بها نه ای بترا شم
نگاه کن !
نگاه کن !
تمام ترا نه های جهان
چکیده چشمان تو اند مانا !
وقتی
دخیل نگاه مرا
چکا مه باران می کنی
و دریغ بزرگ اجداد منی
که همراه حسرتی عمیق
گمان جاودانگی را
به خاک بردند
نگاه کن !
تا زلال آبهای زمین را
آوازی کنم
در دهان دفتری
که از پژواک لبخند تو
خا لی است
تکرار
امشب
مثل همه شبهایی
که دیروز شدند!
سراروی خانه را
آواز هیچ اتفاقی
بر نمی آشوبد
و من
نیا مدنت را
در سیگاری انتظار می کشم
...
ما نا!
کدام روز خدا
آمدنت را نفس می کشد
که تقویمم را
قابی بسازم
شعری که عمو مهرداد خواست اینجا بذارم
همه ی این سال ها
بیکار نبوده ام
بگذار بگویند
تن به کار و بار نداد
دل به درس و مشق نداد
چکار به حرف این و آن داری
من ، مدرک عالی دوست داشتن دارم
شاگرد اول دانشگاهی
که چشم تو استاد سخت گیرش بود
من بیمه ی عمرم
بگذار هر بلایی که سهم توست
قسمت من باشد
نترس !
نمی شکنم ، می مانم
باز کار می کنم ، از صبح تا غروب
از شام تا سپیده !
بیکار نیستم ،
به تو فکر می کنم
خیال می بافم
دروغ می گویم
ترانه می خوانم
فال می گیرم
شعر می گویم …
تمام روز
با دوستان قدیمی تماس می گیرم
و از تو می گویم
تمام شب
می گریم ، می خوابم
کتاب می خوانم ، خواب می بینم …
و آخر هر ماه
از دست های پر سخاوت تو
حقوق می گیرم
بسیار بیشتر از آنچه فکر می کنند
[]
بگذار بگویند
دل به درس نداده
تن به کار نداده
دل به تو دادن
کار نیست مگر ؟
مثل قابها
چه شب چه روز
دست به سیاه و سفید نمی زنم
می گذارم آینه
در کدورت کم میلی ام
کسل بماند
می گذارم کتابها
مثل قا بها مثل قا لیها
خاک بخورند
می گذارم پرده ها
مثل پنجره ها
بسته بمانند
و شعرها
سر بکوبند و بمیرند
تا دلخوشی دفترم مچاله شود
می گذارم
واژه ها یی که بوی تو می دهند
از کنار نا نوشتنم بگذ رند
وقتی تو نیستی
وقتی قرار است نباشی
ماندن
تنها بی تا بی مردن است
و می دانم
همین روزها
همسایه ای آرزوهای مرا
در ملا لت ملا فه ای
تنگ می پیچد. . .