سارا

شعری که هرگز نگفتم تقدیم چشمان ساراست

شعری که در حد من نیست ، شعری که همرنگ دریاست

سارا که از صبح تا شب کنج اتاقی نشسته

سر تکیه داده به دیوار یکریز غرق تماشاست

 سارا که انگار دیگر ، تصمیم کاری ندارد

 فهمیده بیهوده اما ، هر روز دلخوش به فرداست

فردا که برگردد اینجا مردی که سالی ست رفته

مردی که برگشتن او ، از احتمالات بی جاست

مردی که از روز رفتن تنها دو خط نامه داده

تنها دو خط نامه ای که هر روز در دست ساراست :

“ من برنمی گردم آنجا سارای اندوهگینم

مادر به من گفت : بابا ناراضی از وصلت ماست

مادر به من گفت : بابا راضی به بیکاری ام نیست

سارا گناه من و تو ، افکار مامان و باباست

من دوستت دارم اما دست خودم نیست دیگر

هر چند هم ما بخواهیم تصمیم در دست آنهاست  ”

سر تکیه داده به دیوار ، سارا و فهمیده حالا

این مشکل از روز اول راه حلش ترک دنیاست !

                           []

فردا همه اهل کوچه ، آخر چرا آی سارا ؟!

سارا که حرفی ندارد ، سارا که از دار بالاست