پا به پای مادر

به شهر می رفتیم
من پا به پای مادر
که راه می رفت می دویدم
و هی به “ علی “ غبطه می خوردم
که می توانست به تنهایی
                 و جلو تر از ما راه برود

چرا فکر می کردم

توپ ها و دوچرخه ها و شلوارهای زیب دار

ژاکت های یقه هفت ، کفش های چرمی
و کلّی چیزهای عجیب و غریب دیگر
مال من اند ؟
و هی التماس های مرا
مادر ، بی جواب می گذاشت
آخر مگر چقدر همراهش بود
اصلاً پول آن همه آرزو چقدر می شد ؟

[] []

به شهر می رویم
مادر ، به زور پابه پای من
راه می رود
امّا دیگر التماس نمی کنم
          دیگر هیچ دوچرخه ای
                       باعث نمی شود از او جا بمانم

تا دنبال من

همه ی پیاده رو را بگردد
                     دیگر آرزوی من
                             در هیچ مغازه ای پیدا نمی شود

آرزوی من فروشی نیست

   حتی همه ی پول های مادر
                    نمی تواند آن را بخرد

[]

به شهر خواهیم رفت
و می دانم
        دست خالی
              به خانه بر می گردیم...