نا شعر

هلیا را خواندی ؟!
دیدی من چقدر
بعضی وقت ها “ نادر ” می شوم
دیدی تو چقدر
خودت نیستی
بعضی وقت ها
هی همدیگر را دست کم می گیریم

مادر می گفت :
              سنّم بالا بود که تو دنیا آمدی
               همین است که شاعر شدی!

البته منظورش چیزی شبیه عقب مانده بود !
           یا دیوانه ای که شعر های “ حافظ “ را
                                        مثل آوازهای “ خالقی “
                                                  می خواند و گریه می کند

                و نمی رود کاری دست و پا کند

                            اصلاً نرفت کارمند بانک شود
                                                تا پول های مردم را
                                                        شماره کند و قیافه بگیرد

               [-]

یادت هست؟
“ لورکا “ را بلند بلند می خواندیم :

“ همه ی ما از جنس یک اندوه
                              از شکل یک ابر
                                           زاده می شویم “

           []

حالا چه فرقی می کند
که من چه کاره ی مملکت باشم
                        همه اش می گفت :
                                      تو اگر شاعر نبودی
                                      برای خودت چیزی می شدی
                                      مادر ، رویش نشد بگوید:
                                                       تو اگر عاشق نبودی …

[]

هیچ فکر کرده ای
                  چه کاری
                       نان و آب دارتر از اینکه
                            مراقب بال پروانه ها باشم !
                            مراقب تو باشم که سرما نخوری

                            و هی درد و بلایت را

                            به جان مرده هایمان بیندازم

شغل ، از این بالاتر
     که حواسم به تو باشد
            توی برف ها سُر نخوری
     که مواظب ضبط صوت باشم

            بیدارت نکند

                                چه می گفتم
                                کجای این ها شعر بود اصلاً !