*از خودم*

کو همنفسی که بوی درد آید از او

صد پاره دلی که آه سرد آید از او

                                می سوزم و لب نمی گشایم که مباد

                                آهــــی کشم و دلی به درد آید از او

هر چند این وبلاگ را صرفا برای شعرهای مهرداد می نویسم امّــا...

باید بگم:

خسته ام از این همه افکار یخ بسته و قلبم بدرد می آید گاهی که مقایسه می کنم اندیشه های خوب را با برخی سنت هایی که مملو از تحجرند!

دوستی برام نوشته بود:

"جایی می رسد که آدم دست به خودکشی می زند

البته نه اینکه تیغ بردارد و رگش را بزند

نه...!!

          قیــــد احســـاس را میـــــزند"

براستی که حق با فلانی بود که می گفت:

هرجا درخت بلوطی روئیده، زندگی سخت تر است"

پ.ن:

اینجا لازم می بینم از دوستای نازنینی همچون *همایون*حسن*و مهندس جعفر عزیزم تشکر و یادی کنم به خاطر همه چی

_____________دلمان بس ناجوانمردانه تنگ است!_______________

خواب تو

به خـــــــــواب می روم ...

اتاق

       بوی اتفاق می دهد

نگاه می کنی

و پیش چشم های روشن تو باز 

            ــ آن دو سبز میزبان نواز ــ

                                              تازه می شوم 

تو حرف می زنی

سکوت می کنم

تمام ، گوش می شوم

و دل به جویبار جمله های تو
                              ــ به آن تکلم زلال ــ
                                                        می دهم

دوباره صبح

شب قشنگ با تو بودن مرا

تباه می کند

تو می روی و آفتاب

روز روشن مرا

سیـاه می کند

چرا چنین شده ای!؟

چرا چنین شده ای که جهان به کام تو نیست

و رنگ و بویی از آن عشق در کلام تو نیست

چرا شبیه همیشه میان خلوت ما

برای خواندن شعری طنین گام تو نیست

مرنج اگر نرسیدی به آرزوی دلت

تو عاشقی و به جزعشق در مرام تو نیست

تو را چنان که تویی مثل خویش می فهمم

که ماه خواب و خیا لت شریک شام تو نیست

بگو دوباره بگو از نگار و یار و بهار

که روزهای نرفته تهی زنام تو نیست

خمار یک غزلم من چنان که دل ببرد

شراب شعری از آن سان به جز ز جام تو نیست

بیا دوباره برایم زغربتت بنویس

که در صبوری و دوری مرا دوام تو نیست

 

اینم از نامه