دلیل

یعنی این همه بعد ازظهر ناتمام 
                    که نه خواب و نه بیدار 
                           گوشه گوشه ی این سقف را
                                     نگاه می کنم ، از بر شده ام
                                                           بی دلیل است ؟

یعنی هزار بار 
  “ بنان ” گوش می کنم 
هزار بار این ضبط صوت قدیمی را 
      مجبور به تکرار کلمات کوتاهی می کنم 
                                              بی دلیل است ؟

یعنی این همه آدم بی خبر از حوالی خیال من
که مثل دیوانه های دوره گرد 
نگاهم می کنند 
این همه کوچه و خیابان 
که خلوت آخر شب 
به صدای آرام گریه هایم خو کرده اند …
نمی دانند 
دلیلی برای دوستی من و 
هوای خیس اسفند ماه هست 
وگرنه کدام آدم عاقلی
شب و روز خدا را 
به سمت جایی که هیچ جا نیست 
راه می رود و 
پشت سرش را هم نگاه نمی کند  

یعنی مدام بغض باریده را تازه کردن 
مدام ، دنبال بهانه ای برای گریستن ،‌ گشتن
مدام ، آواز “ بنان ” شنیدن 
مدام ، آن عکس قدیمی را 
“ که جز تصوّر معصومی از تو نیست ” 
نگاه کردن 
هی گوش به زنگ 
تمام بعدازظهر ها را 
ــ نه خواب و نه بیدار ــ 
سر کردن
بی دلیل است ؟

که تو 
آن سوی دسترس همه ی صداها 
  به سمتِ ساکتِ حال و روز من 
                                             باز نیایی ؟

تا مثل جنازه ای در باد 
          ثانیه ثانیه بپوسم 
                                   یعنی …